Eventjes niet of wel maar dan kort

En dan heb ik gewoon even geen zin om wat op mijn blog te schrijven. Gewoon, omdat ik al zoveel aan mijn hoofd heb of omdat ik mezelf zo vind zeuren. Niets ergers om dat dan nog eens bevestigd te voelen via mijn eigen weblog. Dit is een compromis: wel schrijven, maar niet zeuren.

Voor de zekerheid houd ik het maar kort.

Ik ga weer snel verder met de andere onderdelen van mijn leven: detective kijken, Poes knuffelen, therapie-oefeningen doen, de afwas, afscheid nemen van een vriendin die naar het buitenland emigreert, sporten, een spannende sollicitatie, nog wat resterende werkzaamheden voor mijn ex-werkgever en handschoenen kopen.

Mijn dagelijks leven laat eigenlijk weinig zeurruimte over.

Stroef

Ach, het gaat allemaal zo moeizaam. Ik weet heus dat er enkel één manier is om verder te komen, naar dáár waar het beter is en mooier en fijner. Dat is niet stilstaan, maar dóórgaan, met mn hoofd in de wind en mn blik voorwaarts gericht.

En dat doe ik. Heel netjes volgens de vele boekjes op mds en ander gestoord gebied.

Vanochtend vroeg--volgens mijn superstrakke structuurschema--opgestaan, ontbeten en op de fiets (brrr) naar de kapper. Van daaruit naar de creatieve therapie die ik als nazorg gebruik om therapeutisch mijn ziekenhuisbestaan af te bouwen. Vervolgens in het zwembad netjes mijn baantjes getrokken, nadien de boodschappen gedaan en... zo trok mijn schema mij door de rest van de dag.

Ondertussen onzichtbaar voor alle mensen die vandaag aan mij voorbij zijn getrokken: het knarsen, piepen, trekken, duwen en afgrijselijk stroef worstelen in mijn binnenste. Als er ook maar één iemand was die er íets van had gemerkt en er met één klein vingertje naar had gewezen... dan had ik afschuwelijk gehuild.

Het zit gewoon even niet zo lekker.

Blij Geweest

Het Blij ligt inmiddels achter me. Mijn lithiumspiegel bleek te laag (0.4) en mijn dagelijkse dosering werd opgehoogd. Tegelijkertijd kon ik op mijn aandringen dan eindelijk stoppen met mijn laatste pilletje antidepressiva.

Maar toen onstond ineens het bekende gevoel dat de grond begint te glijden. Dat ik niet meer begreep waarom ik zo heftig op alles reageerde, ik de hele dag kon huilen en wanneer ik geen heftige ruzies maakte met mijn Liefje, ik mezelf de naarste, domste, lelijkste en overbodigste mens op aarde vond. En dan was ik ineens ook zo vergeetachtig, dat ik midden in de stad de sleutels in mijn fiets liet zitten, uit kookrecepten hele delen oversloeg en de kattenbrokjes voor lieve Poes zo in een ander bakje flikkerde.

Ik kon niet meer van mezelf op aan. En dat Poes en mijn Liefje op dezelfde manier naar me stonden te kijken, was onverdraaglijk.

En dan ineens is Antonie Kamerling groots nieuws en komt het vanuit mijn pc mijn hoofd ingedonderd. Zo kan het dus gaan, zo hakt een depressie alles kapot wat los en vast zit. De wanhoop die hij moet hebben gevoeld, maakte dat ik me even heel verwant voelde.

Het sterkt ergens ook wel: die kant gaat het dus niet op, heb ik besloten. Na lang en herhaaldelijk aandringen van Liefje en vriendinnen, ondernam ik actie bij mijn spv-er. Ik maak lijstjes voor iedere dag die moeten zorgen voor optimale structuur met minimale verplichtingen en veel rust. Ik kook iedere dag, kom iedere dag even buiten en ik let op mijn alcoholgebruik die er in het Glijdende Grond Moment weer overmatig is ingeslopen.

Het is één groot leermoment. Mijn grootste valkuil heb ik inmiddels ontdekt: dat er mijns inziens altijd nog veel meer kan op een dag. En dus ga ik nu direct de wc verven en een wandje behangen.

Maar daarna doe ik het echt rustig aan.