Koosje

Het is een prachtige avond. Ik zie de zon langzaam achter het huizenblok in mijn uitzicht verdwijnen. Groene blaadjes aan volle bomen ritselen alsof er een zacht en zomers briesje staat. Merels zingen alsof ze nooit zijn weggeweest en nooit meer zullen verdwijnen.

Maar het maakt me dolgelukkig noch diepbedroefd. Mijn hoofd heeft al genoeg te verwerken van deze dag.

Vandaag was een speciale dag. Mijn lieve vriendin Carice toonde haar eerstgeborene Koosje aan het Grote Publiek. (Zie http://www.koosjehetboek.nl/ om ook kennis te maken.) Vol bewondering zag ik haar de auteur spelen die zij is. Ik blijf het zo bijzonder vinden dat zij haar gedroomde grote hoogten ook daadwerkelijk weet te bereiken. Kwestie van klimmen, maar dat moet je kunnen. En hoe!

Het is prettig dat haar lezers de wereld van de bipolaire stoornis beter zullen gaan begrijpen. Ik zal kunnen verwijzen naar haar boek en niet alles meer hoeven uit te leggen. Het was ook goed voor mij om te zien hoe goed Carice haar bipolariteit inmiddels heeft geaccepteerd. Hoe ze erover praat en erover schrijft. Het was een regelrechte ramp voor mij om te bemerken hoe slecht ik er nog mee uit de voeten kan.

Elk citaat dat werd gepresenteerd trof mij hard en onverwacht. Het liefste trok ik me ter plekke terug onder een heel dikke donkere deken om daar weer een beetje rustig te worden. En nu thuis kan ik zelfs daar geen kant op met mezelf. Heftig!

Maar Koosje kan ik niet loslaten. Ze boeit en trekt mij mee in een wereld die me pijnlijk met die van mij kan confronteren, maar die gelukkig toch vooral die van Koosje is.