Fijn, die stabiliteit. De wrede herfst slaat vandaag in volle natte, koude en donkere hevigheid toe. Mijn liefje bevindt zich in een machteloze mok-toestand (hij is aan het mokken) sinds de arboarts hem gisteren zakelijk te kennen gaf dat hij gewoon weer aan de slag moet. Er stond nu eenmaal niet meer vrije tijd op het gemiddeldenschema voor gevallen zoals hij. Mijn intensieve therapie begint over een week en dan is het 16 weken lang 5 dagen per week serieus aan de bak. Dat lijkt wel een beetje op werken en dat vind ik op dit moment ook nog geen aantrekkelijk idee. Mijn huisbaas blijkt mijn appartement te willen verbouwen en begint het liefst morgen al. Ik heb hem zelf nog niet gesproken, maar hij had het mijn buurman alvast meegedeeld. En mijn maandelijkse periode begint weer eens wat weken eerder. Kwam ik achter in het zwembad.
Hierop volgen geen huilbuien, pikzwarte wolken in mijn hoofd en vluchtpogingen onder mijn dekbed. Maar ook geen enorme stromen energie die zorgen voor daadkrachtige acties, enthousiaste opvrolijkingen en andere positiefs om voor evenwicht te vechten.
Niets van dat alles. Gewoon de situatie zoals die feitelijk is en ik die daar zo gestructureerd mogelijk doorheen loop, fiets, zit, douche, eet en slaap. Volgens mij is dit de balans waar ik mijn leven lang naar heb gezocht.
Ik vind er niet zoveel aan.
2 opmerkingen:
Ach geniet maar even van de saaiheid. De therapie zal je wel weer genoeg met jezelf confronteren. Goed dat je dat doorzet. Staan die 16 weken trouwens van tevoren vast?
Die 16 weken staan een soort van vast. Je kunt eerder stoppen als het niets voor je blijkt te zijn of je het niet vol kunt houden. Maar de volledige therapie duurt dus echt 16 weken. Ik zie er wel tegenop, denk inderdaad dat het wel het een en ander losmaakt. Is ook de bedoeling natuurlijk. Maar wat dat betreft bevalt mijn saaie leventje me nu toch ook wel...
Een reactie posten