G

Het is alweer een paar weken geleden dat ik afscheid nam van de opname-afdeling. Ik zie echter nog tweemaal per week mede-opgenomenen van toen bij de creatieve therapie die ik ben blijven volgen.

Vandaag hoorde ik bij de creatieve therapie dat G zich dit weekend heeft opgehangen. Hij is niet meer.

Niet te bevatten, hij had afgelopen donderdag nog volop aanwezig en had toen een geweldig kunstwerk gemaakt. Opdracht was toen om je eigen lichtpunt uit te beelden. Hij maakte een indrukwekkende tekening van een verlaten landschap met volle maan en een dode boom. Hij kreeg complimenten van iedereen, maar begreep het niet. "Meen je dat nou écht?" vroeg hij een paar keer aan de creatief therapeut die hem probeerde te overtuigen dat het een hele goede tekening was.

Het was een erg sombere man, pessimistisch over zijn eigen leven en over zijn eigen kunnen. Maar het was wel een man die helder kon verwoorden wat en hoe hij dacht. Ik begreep hem wel, herkende hoe bewust hij met het ziekteproces bezig was en probeerde er grip op te krijgen.

Direct herinner ik me het voorval met een verpleegkundige die ik heb aangesproken op zijn onproportionele gedrag naar G. Deze verpleegkundige blééf maar op hem inpraten dat "het" tussen zijn oren zat en dat als hij de wil had om te veranderen, dat hij dat kon. Ik begrijp wat de verpleegkundige bedoelde. Maar ik begrijp G nog veel meer. Wat is het zwaar geweest voor hem.

Ik vind het fijn voor G dat hij zijn eigen keuze heeft kunnen maken. Maar dat is meer rationeel. Ik voel verdriet over het definitieve van zijn keuze, krijg bijna een soort gevoel dat ik hem mis. Maar vooral voel ik de angst. Zo een einde van iemand die ik juist in één van de donkerste perioden in mijn leven heb leren kennen, dat komt erg dichtbij mijn eigen levensworsteling.

Maar ik ben er nog.