Ik heb vandaag alles bij elkaar gespijbeld.
Na de lunch meldde ik netjes bij de verpleging dat ik ging zwemmen. Maar bedacht me op de stoep van het zwembad dat ik helemaal niet wilde. Liever in de paar uren dat ik vrij was naar huis waar mijn liefje als een vermoeid hoopje in bed lag.
Mijn liefje heeft zich vanochtend voor langere tijd ziek gemeld bij zijn leidinggevende. Een enorme stap voor hem en met een opgenomen vriendin een extra lastige. Ik ben natuurlijk niet echt de rots in de branding die hij nu zo goed zou kunnen gebruiken. Ik herken me momenteel meer in die branding en daar heb je niet zoveel aan.
Dus met een fijne knuffel (hij wilde altijd al een hondje) uit het te dure-en te vaak door mij bezochte--ziekenhuiswinkeltje en een grote doos Celebrations (want laten we maar net doen alsof we een feestje te vieren hebben) ben ik rap naar huis gefietst. Zelfs nog even een snel ijsje gehaald en hem met dit alles verrast in bed.
Prima actie!
Na de ijs en de chocola viel ik snel naast hem in slaap. Het hondje lag tussenin. Lekker knus even de wereld op afstand houden. Ik versliep me tweemaal voor programmaonderdelen die nadrukkelijk op mijn rooster staan gemarkeerd. En uiteindelijk ben ik maar helemaal niet terug naar het ziekenhuis gegaan.
Hoe ik me voel? Ik voel me moe, moe van alles. Er mankeert genoeg aan mij, aan mijn liefje, aan het leven. Maar op dit moment geef ik héél eventjes ongedwongen toe aan de behoefte om te doen alsof al die problemen niet bestaan. In welke mate dat maar mogelijk is.
Morgen weer een dag om alles weer op te pakken waar ik het heb laten liggen. En dan weer verder aan het werk: problemen zijn er uiteindelijk vooral om opgelost te worden.
3 opmerkingen:
Hee die Lotje,
Ik moest echt even grinniken om jouw gespijbel. Ik herken gewoon alles. Ik heb het ook eens gedaan met runningtherapie. Ik moest toch rennen? Nou, op een rap tempo naar huis dan. Hihi!
Gelukkig was mijn lief zo verstandig om me na een kopje koffie met een koekje weer terug te sturen. Maar ik had wel even lekker gespijbeld. ;-)
Sterkte vandaag Lotje!
Carice
Wahahahaha
Ik herken het.
In de periuode dat ik in dagbehandeling zat ging ik met de bus naar de kliniek. Om er te komen was de kortse weg via de winkelstraat.
De meiden bij de Hema kenden me precies, Daar ging ik namelijk altijd met een boekje zitten in de lunchroom. Had ze wijsgemaakt dat ik een studie volgde. Hilarisch was toen ze jaren later vroegen of ik geslaagd was.
@Carice en @Knetter: Wat een gewéldige verhalen! Hihihi En jullie zijn nog dapperder dan ik. Vandaag heb ik trouwens het beruchte Kleien ontdoken :-) Maar dat was geen opzet; de arts wilde me spreken.
Een reactie posten