Drukte

Het is druk op de afdeling. Veel nieuwe opnames, van her en der en van allerlei pluimage. Voor mij geen feest, ik ben de rust in het ziekenhuis juist enorm gaan waarderen.

De nieuwe ADHD-er vraagt aan mij of ik me niet gruwelijk verveel?! En hoelang ik hier dan al ben?! Vervolgens een diepe zucht. Hij weet niet of hij deze ene dag wel door kan komen.

Ik zucht ook en ga de trappen af en naar buiten. Ik heb weer een nieuw groen hoekje ontdekt. Met een bankje onder een boom. En niemand in de buurt. Ik begin me zowaar thuis te voelen en weet doelgericht alle verscholen plekjes te vinden. Om even niet meegetrokken te worden in de druktes van anderen.

Op het bankje bel ik mijn lief. Gisteren heeft hij een knoop doorgehakt: hij wil met mij gaan samenwonen. Hopelijk kunnen we in het huisje terecht dat we op het oog hebben. Spannend en bijzonder en fijn. Maar juichen kunnen we niet. Daarvoor is het veel te druk in ons hoofd.

Misschien had ik dat tegen de ADHD-er moeten zeggen: dat mijn hoofd mij al voldoende bezighoudt.