Doorheen zitten en Verder vechten

Ik zit er doorheen.

Het voelt zo raar na alle donkerte die ik al van me af heb geschud. De opname heeft me niet gebracht waar ik zo op had gehoopt. Alleen maar meer gepieker en getwijfel, spanning en onzekerheid. Voor mijn opname kwam ik geen steek verder--en werd daar ook wanhopig van--maar was het intern toch echt een stukje rustiger dan nu.

Ik raak verder en verder verwijderd van mezelf, van het echte leven waarnaar ik (ter zijner tijd!) zeker terug wil en van mijn liefje.

Vandaag bereikte dit alles een dieptepunt. Maar dit heeft iets in mezelf wakker geschud. Ik ga er tegenaan. Het zal moeilijk zijn om het werkelijk nog uit mijn tenen te trekken. Maar het is zo essentieel dat ik echt een serieuze poging moet wagen. Om mezelf weer uit mijn hoofd en in mijn lijf te trekken, weer te gaan zien welke dingen voor míj echt belangrijk zijn en om weer te leven zoals ik dat echt wil.

Ik zal er alles aan doen om mezelf en mijn liefje terug te winnen.