Rust

Dat ik het zo bijzonder en fijn vond om me zo dicht bij mijn lieve vriendje te voelen, is ook omdat het me maar zelden lukt. Tevens is de enorme afstand tot mijn echte eigen Ik een vrijwel permanent gegeven. En ik moet denken aan iets dat ook gisteravond gebeurde.

Mijn liefje en ik lagen samen op de grond, tegen elkaar aan. Te praten. En terwijl ik weer eens mijn mentale huishouding zo goed mogelijk onder woorden probeerde te brengen, voelde ik dat hij in slaap viel. Eerst wat schokjes in zijn lijf, toen de diepere ademhaling en daarna een heel voorzichtig snurken.

Ik bedacht me dat dit een perfecte situatie was om hysterisch te reageren. Dan zou ik volkomen in mijn recht staan. Ik zou alle aandacht op kunnen eisen en hij zou zich enorm schuldig voelen en me eindeloos troosten. Misschien zou hij zelfs wel naar de winkel gaan om een doos negerzoenen te halen.

Maar ik besloot iets anders. Ik wilde eens voelen wat het echt met me deed. Wederom een poging mijn oprechte Ik te vinden.

Het deed me eigenlijk niet zoveel. Nou ja, ergens bevestigde zijn voorkeur tot slapen de vervelende gedachte dat ik niets voorstel en dat ik vooral veel poeha loop te maken over weinig. Maar dat was maar een heel klein stukje. Ik vond het vooral lekker rustig eigenlijk. Dat gepraat ook de hele tijd. Je kunt dingen ook kapot analyseren.

Hij schrok wakker van zijn eigen gesnurk en vond het heel erg. Hij keek me een beetje wanhopig aan, en kwetsbaar.

Ik gaf hem een kus en zei dat ik het helemaal niet erg vond. Ik had even rust gevonden in mezelf. En zo dichtbij was ik al lang niet gekomen.