Het was een verwarrende dag en ik pieker me helemaal suf wat me nu het meest in verwarring bracht.
Is dat het feit dat de arbo-arts me spontaan als 100% arbeidsongeschikt bestempelde? Dat ik me zowaar prettig begin te voelen in het ziekenhuis? Of komt het door het contrast tussen die twee zaken en het feit dat ik juist vandaag bij sterke vlagen weer enorm twijfelde of ik eigenlijk wel iets mankeer? Heb ik mezelf niet geheel onterecht en aanstellerig tussen echte behoeftigen geplaatst?
Ik ben voortdurend mezelf met De Anderen aan het vergelijken en dat biedt soms helderheid en rust. Soms glibbert echter mijn weinige gevoel van houvast uit mijn handen. Vandaag is het laatste het geval. Ik ben geen echte patiënt. Of wel...?
Eigenlijk weet ik niet meer waar ik het zoeken moet. Het ligt aardig overhoop binnenin. Ook fysiek overigens: mijn darmen rommelen inmiddels al meer dan 24 uur. Volgens mij zou ik erbij gebaat zijn als ik mijn hoofd wat meer vrij liet uitwapperen en alles directer op mijn hart liet inwerken.
Ik denk dat het de sleutel is voor een echt goede en stevige basis. Bovendien zou ik nu dan een stuk minder moe zijn.
Denk ik.
6 opmerkingen:
Je bent knots knetter gek, legitiem. Patienten bestaan niet, mensen daarintegen wel ;-)
Als je opgenomen bent (geweest) is het voor een arts inderdaad heel eenvoudig om je 100% ziek te melden. Hij adviseerde mij toen om nog minimaal 5 weken thuis te blijven. Dat heb ik niet gedaan, ik wilde het 'normale' leven weer in. Voor iedereen werkt dat anders. Het moment waarop ik accepteerde dat ik was opgenomen, begon ik me er ook prettiger te voelen. Het was best veilig tussen die muren en ik kreeg minder prikkels van buitenaf. Ik was daarentegen wel moe en verward en mijn stemmingen vlogen vrolijk met alle winden mee. Ik haat het woord, maar de structuur die de opname mij gaf, voelde uiteindelijk prettig.
Het is niet erg dat je je moe en verward voelt. Ik vind het eigenlijk heel logisch. Goed op jezelf passen, lekker bij je vriendje zijn en probeer dat piekeren lekker te laten. Maar dat is zoooo makkelijk gezegd.
Sterkte Lotje!
eigenlijk moesten we een knopje uitvinden om dat denken uit te schakelen.
Vergelijken met anderen heeft geen enkele zin, je ziet namelijk toch alleen maar wat je wil zien. Maar soms helpt het ook wel...
Ik hou van het Lourdes gevoel: anderen hebben het veel erger dan ik...
sterkte!!!
ps: en dat van die darmen zit volgens mij in de lucht!
Ha Lotje, dank voor je reactie op mijn blog. Ik schrijf zelf voorlopig even niet meer - ik focus me nu meer op herstellen van een burn-out dan op mijn bipolariteit - maar zal jouw blog wel volgen.
Knap dat je ook tijdens je opname nog kan bloggen! Ik had zelf - los van ouders en broers - bijna geen contact met de buitenwereld tijdens mijn opname. Maar ik zat ook intern toen, eerst gesloten afdeling, daarna open.
Aan de ene kant was dat natuurlijk heel heftig, maar ergens ook wel overzichtelijk niet tussen twee werelden heen en weer te hoeven hinken. Het ziekenhuis werd toen mijn wereld, totdat ik me weer beter voelde. Toen heb ik dat contact met de buitenwereld weer langzaam opgebouwd.
Ik wil je in ieder geval heel veel sterkte wensen!! En als het iets helpt: die twijfels/schuldgevoelens of je wel op de juiste plek zit heb ik ook heel sterk gehad. Maar ook deze cliché is waar: alles went op den duur.
Ik ben het eens met Criesje.
Een dikke smok op je bol!
@Knette: Bedankt voor je support! Superfijn! (Ben blij dat ik ook een beetje knetter ben ;-)
@Carice: Ik weet nog niet wat ik wil met werken, eerst maar eens goed door deze opname komen. Ik ben wel blij hoor dat de arbo-arts niet pusht, maar het was ook wel een beetje verwarrend. Wat je vertelt over je opname, kan ik me nu wel in vinden. Ik vind de rust en structuur (jaja) ook erg prettig. Gelukkig vind ik het inmiddels ook wat minder eng.
@Harrie: Mocht je dat knopje ooit vinden... en met mn darmen gaat het alweer een stúk beter gelukkig! (vlgs de arts kwam het door het ophogen van de medicatie :-)
@Lise: Wat tof om een reactie van jou te krijgen! Ik vond je blog zo fijn om te lezen, zo herkenbaar. Inmiddels is het bij mij in een stroomversnelling gekomen die ik niet had voorzien, dus staat het er wel iets anders voor dan een maandje geleden. Fijn om te horen dat jij ook last had van schuldgevoelens, ik hoop dat ik die steeds beter los kan laten, vandaag ging al best goed. Bloggen is voor mij beter te doen dan persoonlijk mailen, bellen, enz. Dat doe ik momenteel eigenlijk niet. En het helpt me zelf ook een beetje grip te krijgen op wat er nu allemaal in mijn leven gebeurt. Ik ben overigens wel blij dat ik op de open afdeling zit, al herken ik dat hinken tussen twee werelden ook heel erg. En dat vind ik ook best een beetje lastig.
Een reactie posten