De eerste dag was gelijk een van de drukste dagen van mijn weekrooster. Van uur tot uur was ik vastgezet in 'verplichte' therapieën en activiteiten.
Iedereen schijnt de eerste dagen te moeten wennen, werd me vandaag meerdere keren verteld. Want ja, ik moet wennen. Zit ik daar ineens tussen patienten. Als patient. Sjok ik achter de activiteitenbegeleidster naar het therapiegebouw. Om daar collages te gaan knippen en plakken. Gaan we in groepen praten over angsten en gevoelens en word ik daarbij van alle kanten bemoedigend toegeknikt en zacht begripvol aangekeken.
Heel confronterend.
Ik geloof dat ik nog niet had geaccepteerd dat ik serieus iets mankeer. Daar kan ik sinds vandaag echter niet meer omheen. Met zachte dwang word ik met mijn neus op de feitelijke werkelijkheid gedrukt. Het zal nog wel wat moeilijke momenten opleveren.
Nu ben ik thuis en kapót. Heel anders dan 40km wandelen, maar op de lange termijn hopelijk minstens zo heilzaam.
* Vrij naar de beginregels van Herman Gorter's beroemde gedicht "Mei" ("Een nieuwe lente en een nieuw geluid")
6 opmerkingen:
Jij dappere dodo
*bloos :-)
Ja, dit is echt heel heftig. Maar heel knap dat je het aangaat!
Thanks Carice!
wow, dat je het aangaat!!! heel goed, ik denk (nee dat weet ik) dat ik na twee dagen alweer gillend wegloop.
hoewel ik therapeutje pesten toch ook wel een leuke hobby vind in klinieken :-)
Je komt er wel (ik weet niet waar overigens, maar toch)
Ja ik kom vast wel ergens uit ;-) Ik heb er niets aan om daar zomaar weer weg te lopen, dan zit ik thuis alleen maar in de ellende. Ik voel me best een beetje wanhopig en hoop doot deze opname juist verder te komen!
Een reactie posten