Bang

Het viel niet mee vandaag.

Nou ja, de tandarts eigenlijk wel, die wist handig en ervaren in een half uurtje zijn hele lijstje af te werken. Thuis in de spiegel zag ik dat er nog wat bloedspetters op mijn gezicht waren achtergebleven, maar binnenin leek alles strak voor elkaar.

In het ziekenhuis moest ik met een halfverlamde mond mijn verhaal doen bij de receptie. Dat ik voor een intakegesprek kwam. Nee, ik kende de namen niet van de deskundigen die me zouden ontvangen. Dat werd ineens een heel onzekere toestand.

Toen ik tranen voelde branden, besefte ik me plotseling dat ik hier op mijn plaats was.

Na veel gedoe werden de betreffende personen en de afdeling gevonden en ik moest twee verdiepingen omlaag waar ik zou worden opgevangen. Toen ik uit de lift stapte was er niemand te bekennen. Dus ik liep voorzichtig de afdeling op. Zag een broodmagere vrouw rommelen met een stapel papiertjes en een boekje, een wat gezette man praatte afgevlakt tegen zijn mobieltje, ik zag een verdwaald breiwerkje. En vooral: een troosteloos interieur.

Ik werd bang.

Die angst is niet meer weggegaan. Niet meer tijdens het wachten tot de zaalarts tijd had om me te spreken, niet meer tijdens het confronterende gesprek met deze arts en een co-assistent. Heel eventjes werd het misschien iets minder toen ik kennismaakte met een van de verpleegkundigen, maar het was in alle hevigheid aanwezig toen ik zelf nog wat rondzwierf over de afdeling.

Ik fietste naar huis en werd aangesproken door een dakloze. Ik huiverde bij het idee dat de afstand tussen deze ontspoorde man en mij waarschijnlijk nooit kleiner is geweest dan nu.

Als mijn eerste complete dagopname-dag morgen ook maar een klein beetje van al deze angst zal wegjagen, haal ik diep en opgelucht adem.